Kumulacja: system grzewczy polegający na magazynowaniu energii cieplnej i jej racjonalnej emisji w czasie. Jego zaletą jest wysoka wydajność, utrzymywanie stałej temperatury w ogrzewanym pomieszczeniu i wysoki komfort użytkowania. W tym przypadku wytworzona w palenisku energia cieplna zostaje zatrzymana i „pochłonięta” przez masę kumulacyjną, aby zostać uwolnioną podczas następnych kilku, kilkunastu godzin. Kluczową rolę pełni tu masa instalacji. W tym typie budowy ze względu na sposób budowy i zastosowane materiały wyróżniamy trzy możliwe rozwiązania. Pierwszym z nich jest lekki typ budowy, a mianowicie nasadowa masa kumulacyjna. Nasadową masę kumulacyjną tworzą specjalne krążki, które nakłada się na wcześniej do tego przygotowany wkład kominkowy. Wewnątrz każdy krążek modułowy podzielony jest na trzy komory przegrodą w kształcie okrętowej śruby, a krążki odpowiednio ze sobą zestawione tworzą spiralę, przez którą przepływają spaliny z paleniska. Materiał, jak i forma sprawiają, że taka nasadowa masa kumulacyjna jest bardzo wydajna. Dla przykładu, temperatura spalin, która w palenisku średniej wielkości kominka wynosi 500÷600 °C, po przejściu przez masę składającą się z 6-7 krążków wynosi na wejściu do komina około 200 °C. Taka masa kumulacyjna pozwala na utrzymanie ciepła przez 6÷12 godzin i dzięki niej możemy tworzyć kominki grzewcze kumulacyjne, zachowując ich smukły i lekki kształt.
Drugim sposobem jest budowa pełnej, ciężkiej masy kumulacyjnej, typowej dla pieca kaflowego, ale obecnej również przy budowie nowoczesnych kominków grzewczych. Najbardziej rozpowszechniona jest budowa klasycznych kanałów ceramicznych. Kanały takie muruje się z ogólnie dostępnych płyt i cegieł szamotowych, a przekrój wymurowanego kanału jest prostokątny. Nowością jest to, że w kominkach grzewczych muruje się je niezależnie od paleniska i częściowo od obudowy. Materiał szamotowy używany do budowy klasycznych kanałów kumulacyjnych nagrzewa się bardzo wolno i nierównomiernie, charakteryzuje się dużą bezwładnością termiczną. Zaletą tego rozwiązania jest jednak stosunkowo niski koszt budowy. Tego typu instalacje powodują znaczne opory w przepływie spalin i należy zawsze bardzo dokładnie dobierać długość kanałów do wielkości paleniska i przede wszystkim podciśnienia w kominie. Przeciętnie mają one, w zależności od ilości spalanego drewna, od 3 do 5 m długości. Warto podkreślić, że tego typu kanały sprawdzają się w instalacjach regularnie opalanych, gdyż zapewnia to stały wysoki ciąg w kominie. Warto podłączyć masę kumulacyjną tego rodzaju, ponieważ przy niskim koszcie budowy dają wysoki stopień odzysku ciepła i dużo przyjemności w eksploatacji kominka grzewczego, ogrzewając otoczenie przez kilkanaście godzin po wygaśnięciu ognia w kominku.
Trzecim sposobem, wywodzącym się z klasycznego szamotowego kanału piecowego, są gotowe modułowe kanały ceramiczne. System ten powstał dzięki wieloletniej praktyce w budowie pieców kaflowych wykorzystujących masy kumulacyjne oraz wielu doświadczeniom i ogromnej, fachowej wiedzy. Jego doskonałość opiera się na dwóch filarach: perfekcyjnie przewodzi i optymalnie magazynuje energię cieplną powstałą w wyniku spalania. Tajemnicą tego systemu jest rodzaj i gęstość materiału, z jakiego wykonane są elementy.
Technika wodna: specyficzny system grzewczy wykorzystujący wodę jako medium do dystrybucji energii cieplnej wytworzonej w palenisku kominka. O wielkości udziału wody decydują przyjęte rozwiązania techniczne konstrukcji wkładów grzewczych oraz dodatkowych wymienników ciepła. W zależności od zastosowanych rozwiązań, przekazuje się na kocioł od 3 do 75% wytworzonej energii, a reszta idzie na kominek. Rozwiązania te występują zawsze jako kombinacja dwóch systemów: konwekcyjno-wodnego lub kumulacyjno-wodnego, rzadko samodzielnie. Istnieją dwa sposoby odzysku ciepła do wody. Pierwszym z nich jest wodny nasadowy wymiennik ciepła. Kocioł nasadowy zainstalowany jest w górnej części korpusu lub też na króćcu dymowym, gdzie temperatury spalin są najwyższe. Dym, przepływając przez ten wodny wymiennik, oddaje znaczne ilości energii cieplnej, która ogrzewa znajdującą się w wymienniku wodę. W ten sposób ogrzana woda trafia do centralnego ogrzewania. Kocioł nasadowy w popularnej wersji ze względu na swoją konstrukcję zazwyczaj jest zainstalowany na stałe i nie można go odłączyć od paleniska, tak więc za każdym razem, kiedy zapalimy w kominku, ogrzewamy również wodę. Kocioł nasadowy dzięki swej konstrukcji i zasadzie działania może być zastosowany prawie do większości palenisk kominkowych, bez kompromisów z estetyczną stroną kominka. Drugim ze sposobów jest wkład z płaszczem wodnym lub zintegrowanym zestawem wymienników. Tego sposobu nie można zaliczyć do grupy dodatkowych powierzchni grzewczych, ale ze względu na szczególnie efektywne działanie należy do jaśniejszych punktów w rozważaniach nad uwolnieniem energii cieplnej wewnątrz pieca. Paleniska z płaszczem wodnym pozwalają odzyskać nawet do 50% wytworzonej energii cieplnej i skierować ją do centralnego ogrzewania oraz bieżącej ciepłej wody użytkowej. Ważne jest to, ażeby komora spalania była odizolowana bezpośrednio od wody w płaszczu, ponieważ nadmierne wychładzanie wnętrza paleniska skutkuje obniżoną sprawnością cieplną, brudnym spalaniem i czarną szybą. Poza tym dobre urządzenia zabezpieczone są przed zniszczeniem podwójnie: ciśnieniowo i termicznie, co gwarantuje długotrwałą i bezpieczną eksploatację. Tego typu instalacje ze względu na stosunkowo duży jednorazowy zasób energii powinny współpracować ze zbiornikiem buforowym, na zasadach przyjętych dla korzystania z paliw odnawialnych, takich jak drewno, słońce, geotermia i woda. Wkłady z płaszczem wodnym często współpracują jeszcze z wodnymi kotłami nasadowymi dla zwiększenia ilości ciepła przekazywanej do centralnego ogrzewania – taki tandem może odzyskiwać ponad 70% ciepła do ogrzewania wody. Kominki z płaszczem wodnym znajdują zastosowanie jako ogrzewanie podstawowe całego domu wraz z wodą użytkową. Decydując się na technikę wodną w kominku warto przemyśleć sposób dystrybucji otrzymanego ciepła. Ciepło wytworzone w palenisku jest przekazywane w prostych układach bezpośrednio do kaloryferów lub w rozwiązaniach bardziej efektywnych do zbiornika buforowego, z którego wychodzi na obiegi grzewcze i wodę użytkową. Generalna różnica pomiędzy tymi sposobami polega na tym, że w prostszym i tańszym systemie ciepło rozchodzi się tylko wtedy, kiedy palimy, a w drugim, korzystając z wcześniej zakumulowanych w buforze zapasów, przez cały dzień, kiedy jest taka potrzeba.
