Projekt: 2010
Autor: Tomasz M. Konior
Współpraca autorska: Szymon Jawor, Przemysław Tabor, Magdalena Witkowska, Łukasz Homan, Paweł Barczyk
Współpraca: Zbigniew Gierczak, Katarzyna Leśniok, Anna Rybowicz


Dla ukształtowania nowej zabudowy północnego cypla Wyspy przyjęto następujące priorytety:

• forma, skala, artykulacja dawnego spichrza gdańskiego stała się wzorem, archetypem dla kształtowania nowej zabudowy,

• zachowanie i wyeksponowanie w nowej zabudowie autentycznych fragmentów dawnej zabudowy, reliktów przeszłości, oryginalnych fragmentów murów jako świadków dawnych dziejów poprzez twórczą integrację z odtwarzaną i nową zabudową,

• unikalna funkcja i forma muzeum bursztynu stanowi dominantę na placu – jest znakiem i magnesem w tej części Miasta.

DAWNY SPICHRZ  jako archetyp dla nowej zabudowy
Skala, materiał, charakterystyczne elementy detalu stały się podstawą i zasadą dla kształtowania architektury Wyspy. Twórcza interpretacja ma stanowić o autentycznej, współczesnej substancji z silnym odniesieniem do tradycyjnej zabudowy wyspy.

FRAGMENTY MURÓW jako oryginalne relikty przeszłości
Zasadą w projekcie konkursowym stało się zachowanie „in situ” oryginalnych reliktów, świadków historii.
W przekonaniu autorów stanowią one wartość historyczną i sentymentalną, ze wszech miar wartą zachowania i wyeksponowania na tle współczesnej zabudowy.

MUZEUM BURSZTYNU
Obiekt o cechach symbolicznych, najbardziej charakterystyczny, stanowi najbardziej wyeksponowany budynek zabudowy placu i najbardziej rozpoznawalny budynek na Wyspie. Poprzez lokalizację na styku z placem i ulicą Pożarniczą jest skomunikowany z ciągiem pieszo jezdnym, stanowiąc zarazem wycofaną w stosunku do nabrzeża, wschodnią pierzeję placu. Muzeum otrzymało znakomitą ekspozycję i funkcjonalne przedpole, stanowiące jego naturalną kontynuację.
Struktura funkcjonalna obiektu ukształtowana jest wokół umieszczonego centralnie ogrodu otwartego, który będąc punktem odniesienia kreuje trasę zwiedzania wzdłuż spiralnie  wyprofilowanej rampy.
Elewacja, “skóra” budynku muzeum symbolizuje naturalne środowisko bursztynów jakim są bałtyckie plaże. Budynek w swojej zewnętrznej powłoce oddaje klimat, kolor, oddziałując w dzień kwarcytową powłoką, zaś nocą staje się przepuszczającym żółte światło abstrakcyjnym tworem.